Terapia Biorezonansowa
- Jak działa terapia biorezonansowa?
- Terapia drganiami własnymi organizmu pacjenta
- Historia metody biorezonansu
Termin terapia biorezonansowa został stworzony w 1987 na określenie „terapii drganiami własnymi organizmu pacjenta”. Jej twórcą jest niemiecki lekarz dr Franz Morell, który po raz pierwszy przedstawił możliwości jej zastosowania w 1977. W niemieckim Institut für Regulative Medizin (Regumed, dawniej: Brügemann Institut) opracowano sterowane komputerowo urządzenie do diagnostyki i terapii biorezonansowej pod nazwą BICOM (nazwa powstała od terminu „Bio-Communication”).
Jak działa terapia biorezonansowa?
Odkrycia w dziedzinie fizyki kwantowej dowiodły, że wszystkie cząsteczki materii, również komórki w ludzkim ciele oraz wirusy, bakterie, toksyny, pyłki itd. emitują fale elektromagnetyczne. Zależnie od rodzaju cząsteczki, wszystkie materie posiadają indywidualną długość lub częstotliwość owych fal. Nazywa się to wzorem częstotliwości i może być on odczytywany przez aparat BICOM®.
Aparat BICOM® używa wzorów częstotliwości zaczerpniętych z organizmu człowieka lub z substancji, które obciążają organizm. Urządzenie dzieli drgania na harmonijne (prawidłowe, zdrowe) oraz dysharmonijne (nieprawidłowe, chorobotwórcze).
Prawidłowe drgania mogą zostać wzmocnione i wysłane z powrotem do organizmu, poprawiając jego funkcjonowanie. Nieprawidłowe drgania natomiast są odwracane i ich lustrzane odbicie wraca do organizmu, aby zredukować ich negatywny wpływ.
Typowa, 45-minutowa terapia zawiera kilka programów terapeutycznych wykorzystujących informacje z organizmu i z substancji.
Terapia drganiami własnymi organizmu pacjenta
W terapii wykorzystuje się istniejące w organizmie człowieka i wokół niego drgania elektromagnetyczne (biosygnały), które są nadrzędne w stosunku do procesów biochemicznych i nimi sterują. Poza fizjologicznymi (harmonicznymi) drganiami elektromagnetycznymi w organizmie człowieka istnieją również drgania patologiczne (dysharmoniczne), zakłócające, wywołane np. obciążeniem ustroju toksynami, zranieniami, infekcjami, niewyleczonymi chorobami, szkodami jatrogennymi. Sumę drgań fizjologicznych i patologicznych określa się mianem drgań własnych organizmu pacjenta. Spektrum tych drgań rozciąga się od ekstremalnie długich po bardzo krótkie fale.
Ponieważ drgania własne organizmu mają naturę elektromagnetyczną można je wychwycić, zarówno z powierzchni skóry, jak i z tkanek oraz narządów, za pomocą specjalnych elektrod (efekt antenowy) i za pomocą przewodu doprowadzić do urządzenia terapeutycznego. Terapeuta dysponuje różnorodnymi wielowarstwowymi elektrodami BICOM: ręcznymi i stopowymi stosowanymi do terapii podstawowej, elektrodami miękkimi, guzikowymi, spiralnymi, żebrowymi, punktowymi. Pole magnetyczne elektrod jest niezwykle małe i służy jedynie przekazywaniu informacji.
Drgania te są przetwarzane dzięki nowoczesnej elektronice (aparat BICOM) w drgania terapeutyczne, przy czym nie są dodawane inne lub technicznie wytworzone częstotliwości. Drgania terapeutyczne przekazywane są z powrotem z urządzenia do organizmu pacjenta, przy czym częstotliwości harmoniczne są sprzęgane dodatnio (dodatnie sprzężenie zwrotne), a dysharmoniczne ujemnie (ujemne sprzężenie zwrotne). Działanie terapeutyczne przebiega nie w urządzeniu, lecz w samym organizmie pacjenta. Elektromagnetyczne pole pacjenta reaguje natychmiast na dokładnie dopasowany sygnał terapeutyczny i z kolei przekazuje do urządzenia BICOM zmieniony wzorzec drgań. Proces ten ciągle się powtarza w ułamkach sekund. W ten sposób patologiczne sygnały są w organizmie redukowane a w końcu wygaszane, a fizjologiczne siły regulacyjne ustroju zaczynają prawidłowo sterować procesami biologicznymi.
Na skutek poprawy biofizykalnego stanu energetycznego pacjenta dochodzi stopniowo do poprawy procesów biochemicznych – normalizacji i wyleczenia.
Za pomocą tzw. separatora (molekularny obwód absorpcyjny) przefiltrowywane są drgania harmoniczne (H) oraz harmoniczne sygnały środowiska zewnętrznego (separator wpada w rezonans jedynie z harmonicznymi częstotliwościami). Od wyjścia separatora odprowadzane są dalej tylko częstotliwości dysharmoniczne (D). Można też równocześnie przekazywać do organizmu pacjenta drgania harmoniczne (H) oraz odwrócone drgania dysharmoniczne (Di). Terminy „harmonia” oraz „dysharmonia” użyte są tu umownie. Drgania terapeutyczne są albo wzmacniane albo osłabianie w zależności od potrzeb organizmu. Zakres wzmocnienia czy osłabienia sygnałów ustrojowych jest tzw. oknem Adey’a, „oknem biologicznym”, na które musimy trafić, by móc skutecznie leczyć, bowiem – jak odkrył na drodze eksperymentów Adey – silniejsze lub silne sygnały mają mniejszy wpływ na systemy biologiczne od sygnałów słabszych czy słabych.
Aparat BICOM umożliwia przekazywanie do organizmu pacjenta wąskiego zakresu częstotliwości, tym samym sygnał terapeutyczny jest tak „wyostrzony”, tak dokładny, jak to tylko możliwe i dzięki temu oddziałuje natychmiast, jak to niezbicie udowodnił prof. C. W. Smith z uniwersytetu w Salford w Wielkiej Brytanii. Najwyższą precyzję i skuteczność terapii osiąga się dzięki temu, że urządzenie biorezonansowe tworzy wraz z pacjentem cybernetyczny obwód regulacyjny.
Historia metody rezonansowej
-
- Rok 1970
Historia metody biorezonansowej sięga roku 1970, kiedy to niemiecki doktor Franz Morell używał homeopatii do leczenia swoich pacjentów. Doktor zastanawiał się, czy istnieje możliwość stworzenia „elektronicznej homeopatii”, czyli opracowania metody eliminującej czynnik powodujący chorobę poprzez użycie drgań elektromagnetycznych. Poszukiwania takiej metody Morell oparł na bazowym założeniu homeopatii o pamięci widy oraz na założeniu, że skoro ludzkie ciało składa się w około 70% z wody, informacje o chorobie powinny być przechowywane w organizmie.
-
- Rok 1977
Morellowi i biofizykowi Ludgerowi Mersmann udało się skonstruować aparaturę do oddzielania chorobowych drgań elektromagnetycznych od drgań „zdrowych”. Wynalazek ten doprowadził do stworzenia aparatu MORA używającego elektrod, które pobierały informację energetyczną z organizmu pacjenta, aby przekształcić nieprawidłowe drgania oraz pobudzić organizm do uruchomienia mechanizmów obronnych.
-
- Rok 1987
Hans Brügemann opracował aparat z wbudowanym komputerem i założył firmę zajmującą się produkcją seryjną takich urządzeń (ta firma to dzisiejszy Regumed GmbH). Brügemann nazwał swoje urządzenie BICOM® i jako pierwszy użył pojęcia „terapia biorezonansowa”. Od tamtego czasu Regumed GmbH przy współpracy z ekspertami w dziedzinie biofizyki m. in. prof. Cyril Smith z Wielkiej Brytanii i prof. Fritz-Albert Popp z Niemiec dokonali wielu zmian i technicznych ulepszeń w aparacie BICOM®.
Obecnie aparat BICOM® jest używany w 80 krajach na całym świecie, zarówno przez osoby prywatne, jak i przez terapeutów oraz lekarzy. Metoda biorezonansowa jest stosowana na szeroką skalę w szczególności w krajach niemieckojęzycznych. Ostatnio zyskuje popularność również poza Europą, zwłaszcza w Chinach, gdzie aparaty BICOM® często stanowią wyposażenie szpitali.
Literatura:
Adey W. R., Collective Properties of Cell Membanes, In Resonance and Other Interactions of Electromagnetic Fields with Living Systems, Sympozjum Królewskiej Szwedzkiej Akademii Nauk 22 maja 198
Adey W.R., The cellular microenvironments andsignaling trough cell membranes, Loma Lunda University School of Medicine, Calif.ISSN (1988),81 10
Barnothy M.F., Biological Effects of Magnetic Fields, Plenum Press New York 1964
Becker R.O., Selden G., Elektropolis. Elektromagnetyzm i podstawy życia, Instytut Wydawniczy PAX Warszawa 1994
Bigu del Blanco J., Romero-Sierra C., The role of electromagnetic radiation and fields in man and his environment, Prace Naukowe Politechniki Wrocławskiej, 27, Wrocław 1976
BICOM Resonanz-Therapie (BRT). Diagnose- und Therapiesystematik im ultrafeinen Bioenergiebereich, wyd. 4, Kalr F. Haug Verlag Heidelberg 1996
Bioelectrodynamics and Biocommunication,World Scientific Publishing Co.Pte. Ltd. 1994
Choy R., Monro J.A., Smith C.W., Electrical sensitivitiesin allergical patients, „Clinical Ecology” 4(1988), 93-102
Davydov A.S., Biology and Quantum Mechanics, Pergamon Press New York 1982
Davydov A.S., Solitons and Energy Transfer Along ProteinMolecules, „J. Theor.Biol.” 66 (1977), 379-87 del Giudice E.S.,Dolia S., Milani M., Vitell G., Aquantum field theoretical approach to the collecitivebehaviourof biological systems, „Nuclear Physics B” 251(FS 13) (1985), 375.400
Endler P.Ch. et al. Übertragung von Molekül-Informationmittels BICOM Gerät im Amphibienversuch,n„Erfahrungsheilkunde. Zeitschrift für die ärztliche Praxis”, 44/ 1995,186-192
Gurwicz A., Das Problem der Zellteilung, J.Springer Berlin 1926
Gurwicz A., Die mitogenetische Strahlung, J. Springer Berlin 1932
Heim B., Dröscher W., Einführung in Burkhard Heim Elementarstrukturen der MAterie mit Begriffs- und Formelregister, Resch Verlag Innsbruck 1985
Heine H., Lehrbuch der biologischen Medizin. Grundlagen und Systematik. Hippokrates Stuttgart 1991 Ho M.-W., The Rainbow and the Worm. The physics of Organisms, World Scientific Singapure 1993
Hołownia J., Podstawy teoretyczne i środki techniczne terapii biorezonansowej. Materiały seminaryjne,
Seminarium Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Oddz. Wrocławski, Kolegium Sekcji Automatyki i pomiarów Koło SEP przy Instytucie Metrologii Elektrycznej Politechniki Wrocławskiej, Wrocław 22.03. 1997
Morowitz A.J., Foundation of Bioenergetics, Academic Press New York 1978
Neurohr R., Nachweis elektromagnetischer Signale in biologischen Systemen, w: BICOM ResonanzTherapie. Popp F.A., BeckerG., König H.L., Peschka W., ElectromagneticBioinformation, Urban & Schwarzenberg Wien 1979
Popp F.A., Biologia światła, Wiedza Powszechna Warszawa 1992
Presman A.S., Pola elektromagnetyczne a żywa przyroda, PWN Warszawa 1971
Schumacher P., Biofizykalna terapia alergi. Rozszerzona terapia biorezonansowa, Centrum Medycyny Alternatywnej i Biorezonansu MONADITH 1996
Sheimann B.S., Liashok L.M., Liashok S.A., Voloshyna N.A., Lednyiczky G., Naturwissenschaftliche
Hinweise auf eine nebenwirkungsfreie Behandlung mit der BICOM Resonanz-Therapie, w: RTI z. 14,
materiały seminaryjne Regumed Institut
Smith W.C., Best S., Electromagnetic Man, Dent & SonsLtd. London 1990
Smith W.C:, Electromagnetic phenomena in living biomedical systems, Proc. 6 Annual Conference IEEE
Engineering in MEdicine and Biology Society, Sept.15-17 1984
Torgele K., Schwabl H., Lipp B., Klima H., ElektromagnetischeBioinformatiuon – eine Übersicht, Atominstitut
derÖsterreichischenUniversitäten, Arbeitsgruppe Photophysik,
„Forschende.Komplementärmedizin” (1995),2: 133-144
Warnke U., Der Mensch und die 3.Kraft – Elektromagnetische